Łubu du

Pięknie się wczoraj wystroiłam w płaszczyk, botki, białą parasolkę. Zrobiłam staranny makijaż, wysoką kitkę. Nawet wypsikałam się moimi luksusowymi YSL, no bo jak szaleć to szaleć.
Wybierałam się do pracy po druki na urlop wypoczynkowy zaległy i na malutkie ploteczki z inną kierowniczką. Szybko złapałam tramwaj, wszystko było na szybko, bo o 15 musiałam się zebrać po Mika do przedszkola.
 Wysiadłam z tramwaju, zostało mi do pokonania przejście podziemne prowadzące do Centrum Handlowego. Więc szybko po schodach na dół, ślisko, bo mokro. No i piedyknęłam z całą mocą moich 60 kg z tych schodów. Tak pięknie mi to wyszło, że nie wiedziałam, co się dzieje, miałam czarno przed oczami. Spoko, spoko. Zrobiło się zbiegowisko;
- nie nic mi nie jest...
-sama wstanę...
- nie, proszę nie dzwonić po karetkę!
Bardzo się zdziwiłam, gdy wstać nie mogłam, wrzasnęłam okropnie i polały się łzy bólu. Nie mogłam się ruszyć, nie czułam nogi. Upadając uderzyłam się w nerkę, od razu spuchły mi plecy na wysokości krzyża..
Przyjechało pogotowie, jakoś mnie we trzech na nosze przełożyli, w karetce zbadali, co się pogruchotało i decyzja: na traugutta, na ostry dyżur.
Potem to już był całkowity szał. Płakałam bez przerwy, taki ból, jak mnie wieźli na noszach, jak przekładali na deskę i zapinali pasami. Wyłam, jak na pogotowiu lekarze sprawdzali, co boli, a co nie. Darłam się okropnie, przy przekładaniu do rentgena, przy zdejmowaniu butów, spodni...
A już potem czekanie na diagnozę.
Szczęście w nieszczęściu nic sobie nie złamałam. Solidnie obiłam sobie plecy i nerkę. Mam się obserwować.  Dziś doszedł ból rąk, szyi i pupy, całych pleców. Zupełnie, jak kaskader.
Jestem w domu już. Mam problemy z chodzeniem, praktycznie nie chodzę. Wyjątkiem jest wizyta w toalecie, czy kuchni w celu zrobienia mleka.
Kiedy tak leżałam kilka godzin na pogotowiu, to wymyśliłam coś fajnego.
Chciałabym umieć cofać czas, chociaż te kilka minut w tył. Wtedy szłabym, trzymając się poręczy, powoli i wszystko było by dziś dobrze...